Napoleonbol
Selma, snoepje van me, wat smaak je ineens zuur,
ineens ben je weer ver weg als een zwart gat en
is de leegte onverdraaglijk eenzaam als een graf.
Kan ik als astronaut je gedaante nog bereiken of
kan ik beter met seances het contact herstellen?
Kwam je nog één keer voorbij en is het nu over
en uit, zoals de botte walkietalkietaal gebiedt?
Als een dolle hond graaf ik naar je ijle bestaan,
terwijl de vleermuizen mij massaal verstikken.
Ik gris BH's van wildvreemde droogmolens, omdat
ik denk dat ze van jou zijn, kus ze, snuif ze,
duw ze in mijn mond tot ik bijna stik door jou.
De gele snoepkogel blijft in mijn slokdarm steken
en ik probeer je naam te schreeuwen, maar met veel
pijn en beven glijdt de afvoerstop naar beneden,
eenmaal in mijn maag juich ik het uit van vreugde,
want je aanslag overleefd, je sirenenzang weerstaan,
mijn zeeroversglimlach grijnst, koers: ver van jou!
Geplaatst in de categorie: afscheid
o grutjes, nar. Na 3 maal 3 dacht
ik waarachtig dat je
uit je bol ging..