Look-alike
Hij leek op Oscar Wilde en hij belde mij
vanuit zijn stamkroeg in Barneveld, omdat
hij me dringend wilde zien en mij miste.
Zijn tong sloeg alsmaar over van de drank,
maar wat hadden we samen gelachen toen we
in het ziekenhuis tot ver in de nachten de
mooiste gedichten creëerden, steeds ieder
weer een rijmzin, het kon niet gek genoeg
en als de nachtzuster met haar zaklantaarn
kwam, waren we ineens muisstil om daarna
weer volop voort te gaan. Ik bezocht hem
voor de laatste keer in de isoleercel van
de psychiatrische inrichting in Ermelo, je
weet wel, pal naast het spoor, gek genoeg,
waar een medepatiënt in stukken is gereden,
Kees, die altijd op sloffen liep en mij een
whisky had gegeven. Hij trok het bedrijf van
zijn vader niet meer, vertelde hij mij tijdens
een wandeling. Hij had een lieve vrouw en twee
kinderen nota bene. Mijn Oscar kuste mij op de
wangen en daar knapte hij zichtbaar van op.
Niet lang daarna vernam ik van zijn overlijden.
Waarschijnlijk door de alcohol. Ik weet nog hoe
hij diep in de nacht een cassettebandje opzette,
waarop hij een eigen lied had gemaakt, een
sombere smartlap, maar toch. De herinnering
aan die nachtelijke poëzielol blijft me altijd bij.
Geplaatst in de categorie: emoties