Hartenkreten

hartenkreet (nr. 47.060):

Rauw tot op het bot....

De schors van haar keel
verhardde elk woord,
onuitgesproken kale taal
werd niet begrepen, niet gehoord.
Het hiaat tussen haar en mij
werd een vluchtpunt van niet meer voelen,
blindelings op de tast zoekend
van wat elk woord zou kunnen bedoelen.
Zo bitter, bitter zoet
werd het bed opgedekt
glad-gestreken elke plooi in 't laken
en in kettingreactie , bij elk gebaar,
spatten de beelden stuk,
mijn ziel nog zoekend
tussen het puin
van slechts zacht gekreun, geratel.
Het minnen werd niet warmer met de nacht.
Het vriespunt bleef.
Ook al legde ik heg en steg tussen haar liezen,
meer en meer gingen de gebaren bevriezen.
Bodemloos onverschillig rookte ze dan haar sigaret...
Haar mond was mijn mond reeds vergeten.
Haar navel was weer ver weg van mijn buik.
Haar ogen half gesloten was ze terug in zichzelf verdwenen.
En onder mijn arm door
lag ik naar haar te staren
om dan op te staan
mijn kleren bijeen te scharen.
Vluchtig streelde ik nog haar naakte huid,
de ronding van haar gebogen rug
en fluisterde:
"Neen mijn lieve lief, in deze leegte kom ik niet meer terug ...."