Ode aan de zon
Wat is het lang geleden,
dat jij nog bij mij was.
Ik heb je vaak aanbeden,
liggend in het gras.
Soms was je plots vertrokken,
zo spoorloos in de nacht.
Je was zo onverschrokken,
misbruikte vaak jouw macht.
Hoe kan ik jou vergeven,
je bracht mij keer op keer
de schaduw in mijn leven,
dan keek jij op mij neer.
Toch kwam je altijd weder,
liet mij nooit lang alleen.
Je was soms fel soms teder,
geluk waar jij verscheen.
Dolend door de zwarte nacht
op zoek naar jouw bestaan.
Toont zich daar in alle pracht
slechts jouw schijnsel op de maan.
De lucht is grijs en dreigend,
de storm heeft nu vrij spel.
Ik schuil en denk stilzwijgend,
brand dan maar in de hel!
... Naar aanleiding van het matige begin van de zomer 2016 ...
Schrijver: Michaël Zwaaf, 4 juli 2016Geplaatst in de categorie: jaargetijden
En een inhoud die op 2 manieren gelezen kan worden: ode aan de echte zon én ode aan een persoon die voor jou de zon in je leven is.
Voor een eerste echte poging tot serieus dichten ben je wat mij betreft 'cum laude' geslaagd met dit gedicht. Proficiat!
En natuurlijk doorgaan!
Eén kleine aanwijzing: het woord 'slechts' in het vijfde couplet zou weggelaten kunnen worden. Het ritme zou er beter van worden.
Dat soort woorden (zoals: slechts, maar, toch) kun je bovendien - in dit soort gedichten - beter vermijden. Ze geven een oordeel of emotie (van de schrijver). En die moet uit beeld blijven! Je kunt het beter neutraal en op een afstandje houden, anders wordt het zo privé.
Althans naar mijn mening.
Mooi verwoord.
En sterkte met je verdriet!