Hartenkreten

hartenkreet (nr. 47.379):

Die allerlaatste tranen

De wolken weenden, mijn ogen ook
naargeestig huilde eveneens de wind
Ik volgde mijn verleden hersenspook
en scheen voor ‘t hedendaagse blind

Het duister lachte, het lachte mij uit,
wie je zoekt komt immers niet terug
Van het verleden scheen zij de bruid
nu stond zij voor mij open, die brug

De wolken huilden tranen en tuiten;
in feite weenden zij tranen voor mij
Al hun tranen spatten op haar ruiten
ritmisch trommelend, het is voorbij

Grachten die lonkten in het duister
edoch de wind hield mij aan de wal
Zei: Iemand wacht op je, dus luister
Sta toch niet toe dat zij je leven stal

De maan lachte en sterren straalden
ja, ik lachte door mijn tranen heen
’t Was of ze mijn smart weghaalden
en of de zon daarna steevast scheen