Hartenkreten

hartenkreet (nr. 47.451):

Zal ik je stilletjes laten?

Kon ik maar de regen zijn
die de zachtheid van je huid benat,
die dichter bij je mag komen
dan de aanraking van mijn hand.

Ben ik jaloers op de regen?

Kon ik maar de wind zijn
die fluisterend speelt en streelt
die door jouw kleren heen je huid aanraakt
en nog dichter bij je mag
dan je eigen schaduw
die wegzinkt in het licht van de dag.

Ben ik jaloers op de wind?

Kon ik maar de nachten zijn
de nachten die jou de tijd doordragen
en in het donker naast jou liggen
de plek nu koud en Kil
op vraag van jou door mij verlaten.

Ben ik jaloers op de nachten die met jou slapen?

Kon ik maar de weg zijn die jij bewandelt,
het pad dat jij beleeft
zodat het zand onder je voeten je kan dragen
en elke stap die je zet
goed voor je is
je het dan ook bewust wel weet.
Maar ik ben de weg niet ...
je wilt ook de richting niet vragen.

Ben ik jaloers op de paden die jij betreedt?

Kon ik maar de liefde zijn
de liefde die jij zoekt
de liefde die omarmt en verwarmt
het enige dat jou echt ontbreekt ...

En neen
ik ben niet jaloers op de regen, de wind, de nachten en de paden
gewoonweg
omdat jij in je eenzaamheid en eeuwige zoektocht
de liefde maar niet vindt.

Zal ik je dan maar stilletjes laten?