Hartenkreten

hartenkreet (nr. 47.974):

Na de shellshock

Ik kruip met mijn laatste krachten
door de modderige loopgraven, terwijl
ik bevend en wit weggetrokken langs
een kameraad ga, die het niet heeft

overleefd. Ik kijk in mijn eigen ogen
van vroeger. Langzaam duw ik de oogleden
naar beneden. Ik tijger nog een mijl,
totdat ik in de armen van een non verwijl.

Zij brengt mij zorgzaam naar de ziekenboeg,
waar overal dood en verderf aan kleeft,
ik ril als op Antarctica of Nova Zembla,
zij schenkt mij haar borsten als kussen

en ik waan me weer in een lome feestkroeg.
Ik ben een leegte, die nergens naar streeft,
ik hap naar adem, dat alleen, kus Olympia,
alle lieve vrouwen en de nadood intussen.