Stilte
De klok tikt zacht...in stilte...door de tijd
maakt ruimte om te beseffen, we zijn elkaar kwijt.
Ik zie nog je lach en je lieve ogen
alsof je blik en woorden nooit logen.
Wat voelde dat puur en fijn
eindelijk weer kwetsbaar te mogen zijn.
Ik ging je bijna geloven
onze liefde zou immers nooit meer doven.
Hier zit ik dan te luisteren naar de stilte van de klok
ik voel geen verdriet of pijn; enkel wrok.
Natuurlijk, ik had niet voor mijzelf mogen praten
waarbij ik jou reden gaf om mij te verlaten.
Ik besef ook, ik voel mij bevrijd,
jij weet niet hoe het voelde, die eenzaamheid
in die tijd
toen je mij nog vertelde, ik wil je nooit meer kwijt.
Geplaatst in de categorie: tijd