Onbegrip
Je veroordeelt de daad. Geen weet van de toedracht,
de weg die is bewandeld, modder, keien,
omgewaaide bomen met gaten zo diep als een waterput
gaslagen in drijfzand,
verstikkend, beklemmend.
Uitkomst, een schreeuw om aandacht.
Ik vertel mijn perceptie van de gruweldaad.
Met grote ogen kijk je me neerbuigend aan
als mijn mening niet sluitend is met die van jou.
Grijs gekleurd, ben ik, genuanceerd veroordelend.
En jij begrijpt me niet.
Het maakt ook niet uit.
Naïef leef je aan één kant van het verhaal.
Zwart wit denken is makkelijk,
tegelend aan je eigen laan gebruik je de bomen als oogkleppen,
loop je over je eigen geplaveide straatje,
starend in een wereld niet groter dan je ogen kunnen zien.
Geplaatst in de categorie: individu