Hartenkreten over verkeer

hartenkreet (nr. 79):

Op slag

Alom zwaarwegend was de dag verlopen
en verlangde naar zijn bed en huis
even kwam het in hem op, om toch te blijven
laat en ook alleen op vreemde wegen.

De motor vol van eigenkracht gaf zelfvertrouwen
het licht bescheen 't donker ver vooruit
de bochten goed genomen, plots viel regen
en bezwoer; ik houd de lome ogen open, wis het voorruit, straks weer thuis.

Eentonig was de stilte deze nacht en niemand die 't cadens verbrak
zijn warmte het verkleefde, muziek verdoofde ongehoord.
De zwaarte van de dag, het voelde zomaar lichter en hij daalde sneller af
de klap die hierop volgde, zwaartekrachten die hem snoerden en verdoofde.

Zijn handen grepen naar het stuur en voeten zochten de pedalen,
heel zijn wezen schreeuwde, zelfverwijt en onomkeerbaar spijt
verwenste het metaal dat rondom boog en brak
de koestering van kinderlijke jaren.

Nog eenmaal gingen ogen open, zag de grootheid van
de bomen aan het water en het lover, dat ruisend tot hem sprak:
Dit is je tijd en bij ons je plaats
waar je het leven laat, waarin je niet terug kunt keren

en zonk toen weg, in diepe rust en eeuwige slaap.