Juffrouw Poortinga
Juffrouw Poortinga paste wel eens op mij,
toen ik klein was. Ze was stokoud en ze
had zeer gerimpelde handen, waarmee ze zelf
lijm maakte, waarmee ik tijdschriftplaatjes
in een boek mocht plakken.
Ik vond haar rimpelvingers best eng.
Haar woonkamertje rook muf en waterig, maar
ze gaf me ware aandacht en dat deed mijn
zieltje goed. Vreemd om zo alleen met zo'n
oude vrouw te zijn geweest, bedenk ik me nu.
In een kladblok liet ze me cijferen van één
tot zover ik kon. De duiven naast haar oude
petroleumstel koerden maar voort, terwijl
ze mij een glas oranje ranja met een over
datum roomboterkoekje serveerde.
Als ik nu naar mijn vingers kijk, zie ik
ongeveer dezelfde vingers als die van haar,
waarmee ik als het ware ook haar verroeste
koekjestrommel wil openen. Dát gebaar!...
Geplaatst in de categorie: psychologie