inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

hartenkreet (nr. 50.872):

Een vriend verloren

In mei hoorde ik iets, dat was onvoorstelbaar,
maar toch was het echt waar.
Ik had tranen in m’n ogen,
het was moeilijk om ze te drogen.
Elke dag mis ik hem,
in m’n dromen hoor ik soms nog z’n stem.

De klap kwam hard aan,
om de minuut voelde ik een traan.
M’n klasgenoten zaten om me heen,
dat het logisch was dat ik huilde, wist iedereen.
Ik had veel verdriet,
soms wist ik het ook even niet.

Het is nu bijna 10 maanden geleden,
dat ik nog steeds aan hem denk, is een goede reden.
Het bericht gaf een andere wending aan m’n leven,
maar ook voor anderen is die wending gegeven.
De meesten weten het best hoeveel ik hem iedere dag mis,
en dat ik hem nooit uit m’n gedachten wis.

Velen zeiden dat ik door moest leven,
maar dat doe je niet even.
Bij mij duurde het een tijd,
soms denk ik er nog aan, en dan heb ik geen spijt.
Elke keer kijk ik naar een foto met hem samen,
dat was tijdens een concert, waar onze ouders naartoe kwamen.

Altijd waren wij aanwezig bij voetbal of basketbal,
we waren een goed duo, en dat is echt niet mal.
Al plaagde hij me vaak,
ik wist het wel, maar toch was het elke keer weer raak.
Hij was een bijzondere jongen,
die me nooit ergens voor had gedwongen.

We speelden samen van kleins af aan,
als ik terug kijk, lijkt de tijd even stil te staan.
Daardoor word ik soms emotioneel,
een paar weten dit, omdat ik het met hen deel.
Vaak heb ik ook een brok in m’n keel,
soms word het dan even te veel.

We gingen samen op kamp, we hadden veel pret,
wat een leuke tijd was het.
Grappen konden we niet laten,
ook zaten we veel met iedereen te praten.
Dat is het moeilijkste voor me om te missen,
en ik zou het nooit uit m’n gedachten kunnen wissen.

Het wordt mij soms even te veel,
ook als ik aan hem denk, word ik emotioneel.
Hij was een echte vriend voor mij,
elke dag maakte hij me blij.
Nu huil ik vaak van verdriet,
en dan zeg ik soms: ‘’toch weet ik dat hij me van boven ziet’’.

... In mei 2017 was ik een van m'n beste vrienden onverwacht verloren. De dag dat ik het hoorde, kan ik nooit meer vergeten. Ik zat op school, in de klas. Iedereen huilde of was stil. Huilend belde ik m'n moeder op, want zij heeft hem ook gekend. Als school leefden we met elkaar mee. We troostten elkaar, we praatten over hem of keken naar foto's, als we er samen op stonden. Mijn mooiste foto met hem samen, was toen we moesten optreden voor school. Ik sloeg een arm over zijn schouder. Telkens als ik naar de foto kijk, komt de herinnering steeds weer terug. ...

Schrijver: Anna, 24 februari 2018


Geplaatst in de categorie: verdriet

4.0 met 2 stemmen aantal keer bekeken 231

Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Cécile van Vlijmen
Datum:
25 februari 2018
Ik begrijp dat jij veel jonger bent dan ik en dat maakt het heel erg verdrietig.
Ik ben 67 en verloor mijn lieve vriend vorig jaar op 14 maart, maar het doet nog iedere dag pijn en ik probeer ook om verder te gaan.
Neem tijd voor jouw verdriet en vertrouw erop dat hij jouw van boven ziet en hoopt dat jij op een dag weer verder kunt gaan en opnieuw geniet.Heel veel sterkte en een lieve groet.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)