Hartenkreten over eenzaamheid

hartenkreet (nr. 1.431):

Zomaar ineens

Ik dwaalde weer eens door de Albert Heijn
in Gouda-Goverwelle rond, traag als altijd,
op mijn welbekende slakkengangmanier.

Ik at wat gratis druifjes en ik nam een
gratis cappuccino uit het nieuw aangeschafte
apparaat. De kaasafdeling liep ik voorbij,

omdat ik na kaasinname steevast moet braken.
Iets met vet en lactose. Bij het bierassortiment
hing is weer eens eindeloos rond en stopte ik

heel wat lekkers in mijn blauwe, plastic mand
op wieltjes. Ineens zag ik haar, ik herkende
haar meteen en ze glimlachte als altijd heel

erg lief en innemend. Ik sloop snel weg om
haar vervolgens in een andere warenstraat te
ontmoeten. Ik reageerde galant en zij begon

heel spontaan met mij te praten, waardoor ik
meteen van de kaart raakte, maar mezelf zoveel
mogelijk in de hand hield. Ze was gestopt met

haar werkzaamheden bij de AH, zo'n twee maanden
geleden en ze werkte aan een scriptie, die haar
tot baanvaste manager zou maken. Ik keek diep

in haar reebruine ogen en ik smolt er in weg.
Ze praatte tegen mij alsof ik normaal was en
juist dat ontroerde mij nou zo diep, want er

liggen wildklemmen in mijn ziel, die daarna
massaal dichtklapten. Wat had ik graag mijn
vermoeide, zwaar getormenteerde hoofd in haar

schoot gelegd! Hoe lijd ik onder die illusie!