De Marionet (Borderline)
Als een nergens op passende sleutel
Als een deel dat nergens van uitmaakt
Mijn waarneming duister en zwart
Het lijkt alsof het hele leven staakt
Tegen mij, mijn zijn, mijn hart
Mensen willen de clown, het lachende gezicht
Ik kan het niet, ik ben uw geld niet waard
Mensen blij maken behoorde tot mijn plicht
Ik ben het omhulsel dat mijn moeder heeft gebaard
Nu schrijvende aan mijn gedichten
Kwetsbaar, open en alweer VOOR die ander
Ook dit behoort tot één van mijn plichten
Misschien dat ik door deze gedichten verander
Een positief gedicht, een positief gevoel
Ervaringen die blijven steken in mijn klotekop
En dan mijn masker, stevig, onbreekbaar en koel
Een aan touwen vastgeknoopte pop
Kom, speel met mij, neem het stuur in je hand
Zo gaat het mijn hele leven lang
De marionet, in welk leven ben je beland?
Het zijn de draden van de anderen waaraan ik hang.
Geplaatst in de categorie: verdriet