Het meisje in de bus
Zwarte haren, blauwe ogen
Zomaar voor me op die stoel
Waarom ben je de inspiratie
Als je uitkijkt over een lege stad
En breng je zoveel bij me boven
Tot ik dat gevoel weer sus
Zomaar ineens
Het meisje in de bus
Waar denk je aan, wat voel je
Als je naar buiten uitkijkt op die stad
Lag je daar ooit in zijn armen
En kuste je zijn hart en gevoel
Of zit je nu ook hetzelfde te denken
“Mijn leven draait zich in een lus”
Doelloos
Het meisje in de bus
Je zou zo op haar kunnen lijken
Ookal zwijg je als het graf
Mijn handen gaan niet door je haren
Toch liepen we ooit door die stad
Hand in hand, maar tussen “over” en “afscheid”
Stond ineens het woordje “dus”
Witte sneeuw, zwarte kerst
Het meisje in de bus
De bus die stopt, ze stapt uit
Ze lacht en gooit haar haren los
Mijn hart slaat over, ik blijf mezelf
De bus rijdt door en ik blijf zitten
En de gedachte loopt van me weg
Het is weer de herinnering die ik kus
Heel stiekem
Het meisje in de bus.
Geplaatst in de categorie: liefde
ik heb dit gedicht gekregen van 'mijn' jongen van op de bus ...
ik zie hem zo graag en dat heeft jouw gedicht mij nog meer doen beseffen!