Hartenkreten

hartenkreet (nr. 659):

Het noodlot

de ijzige stilte
doorbroken door alweer een reeds vertrouwde gedachte
het is voorbij maar ik leef nog voort
als een bloem die geplukt is,
voort bloeiend niet wetende dat het einde nadert.

de weg naar vernieuwing niet gezien.
achter mij daalt het stof net neer
de omgeving valt me nu niet meer op
ik ben één met het landschap...verdord,
gebroken, maar niet zichtbaar van buiten.

mijn blaadjes zijn nog niet verwelkt
de toevoer van binnenuit tergt door elke zenuw.
ik zie het zwart naderen, een totale leegte
gebrekkig en verkleurd, onvermijdelijk helaas.
ik kan niet om mijn lot heen, mag ook niet.

ik moet sterven en versmelten met mijn verleden
en wegzinken in de rottende aarde van de mesthoop
pas dan kan mijn zaad schieten.
ik moet waken dat mijn onkruid niet woekert
en mij daarmee mee verteert.

ik zal komen waar ik eerst was
of zelfs prachtiger dan voorheen...
mijn stengel weer fier de lucht in
mijn bladeren richting zon , mijn leven richting toekomst.