we koesterden ontluikend leven
ik was verblind
en dacht met jou
een liefdeskind te baren
je lichaam zag gevaren
en was gekneusd door een
onheus ervaren in je jeugd
behoedzaam zochten wij
naar wegen waarop we steun
en warmte konden geven
we koesterden ontluikend
leven en spraken in de uren
van de slechtste dagen met elkaar
jij wilt niet meer en
kiest om weer alleen te gaan
geen ballast meer uit je verleden
ik hoor niet bij dat schuldgevoel
dat knaagt en je steeds bijt,
je angsten komen uit die andere tijd
ontken niet wat er is geweest
sluit af waar je aan hebt geleden
maar wees heel zuinig op het heden
ziggo.nlGeplaatst in de categorie: verdriet
afscheid 4.0 met 8 stemmen 
688
688
Geef je reactie op deze inzending:
dank je wel voor
je pittige reactie.
Laat je maar zien,
laat jezelf maar zien.
Ik kan het natuurlijk ook beter verwoorden, maar dat doe ik niet, dat zit in mijn aard en ik ben er dol op.
Kerel....(of dame),(of Dame....(en kerel)) dat is een machtig mooi gedicht, wens julie al het goeds in de wereld toe....sterkte.