Gedicht van een moeder
Toen jij werd geboren
Had ik geen vermoeden
Hoe snel ik jou
heb kunnen baren
Met diezelfde snelheid
Vervlogen jouw
baby-, peuter-, en kleuterjaren
Blauwe ogen straalden als sterren
Keken dwars door je heen
Tot de dag dat het stralen
van die sterren
geleidelijk verdween
Een vreemde angst
beheerste ons dagelijks leven
Jij leek niks meer
na te willen streven
Je straalde meer dood dan leven
Je beleefde geen plezier meer
in het leren
Je leek het onderwijs
de rug te keren
Stampend met beide voeten
Schreeuwend om aandacht
Wie ben ik waarom ben ik geboren
Mam ik ben mezelf verloren
Mijn hart leek als bevroren van angst
Mijn gedachten waren 's nachts het bangst
Wat is mijn kind overkomen
Je had veel bange nare dromen
Geesten met blauwschijnsel omringt
Gebeurtenissen niet te verklaren
Elke nacht prbeerde ik je te bedaren
Ik dacht je door en door te kennen
Toch bleek je anders
We moesten er wel aan wennen
Je was ouder van geest
En rijker van ziel
Die deze wondere wereld
Niet zo beviel
Je dacht dat je was geboren
Om te leren
wat je nog niet wist
Ze hebben zich daarboven
kennelijk vergist
Je leerde jezelf talenten
Maar je werkelijke talent
liet je onbelicht
Door de druk van aanpassen
Bijna gezwicht
Maar omdat ik je moeder ben
Heb ik een net gesponnen
Met informatie
uit velerlei bronnen
Zodat je alsnog
kunt ontplooien
Tot wie je wil zijn
En ik jouw blauwe ogen
weer kan zien stralen
Als een warme zonneschijn
Ondanks de herinnering
van angst en pijn
Je bent mijn dochter
Omdat je dat wilde zijn
Geplaatst in de categorie: kinderen
Groetjes, Sandra.