Parkinson
Hij is een trouwe kameraad
Gewoonweg onafscheidelijk,
Is altijd aan mijn zij
Verlaat mij nooit
Of ik nou droevig ben
Of uitgesproken blij
Hij blijft bij mij
Parkinson weet van geen wijken
Ineens was hij mijn metgezel
En merkte ik zijn aanwezigheid
Hij kwam bij armen en bij rijken
Zo ook bij mij en was nog onbaatzuchtig
Ik deed nog erg luchtig
Pas later raakte ik toch voor het eerst
Wat dingen kwijt
Een beetje concentratie, wat sneller moe
Een tikje van ‘t normaal gevoel
Van wat ik altijd doe
Zo hier en daar een krampscheut in de benen
Terwijl je net zo lekker zat in een of andere stoel
Wat trillerig aan een van beide handen
’t werd allemaal wat minder
Verdorie nog aan toe
’t werd toch een hinder
Nu wordt hij soms opdringerig
Heel levendig en springerig
Ik maan hem met de medicijnen
Tot redelijk gedrag
Zodat ik nog niet klagen mag
Ik red het wel en voel me helder
en hou de geest voorlopig in de fles
Maar hoe lang zal hij het nog dulden
En leest hij mij de les?
Geplaatst in de categorie: ziekte
het terugvechten? Mijn heilige overtuiging is: ben en blijf posttief in het leven staan al is dat soms heel moeilijk.
Dit is een gedicht waarin ik veel van mijzelf in herken. Heel mooi!
Maar mijn oordeel is misschien gekleurd omdat ik mede-patiënt ben.
Ik hoop dat het voor derden wat inzicht kan verschaffen
over de ziekte van Parkinson.