puzzel
De puzzel die
men leven noemt
los je al
gaande op.
De stukjes krijg
je toegeworpen,
toch is de prijs
vaak veel
te hoog.
Stukjes pijn, met
een scherpe rand
die niet lijken
te passen.
Maar later feilloos
op hun plek vallen
en één geheel
vormen.
Een uitkomst die
je niet begrijpen
kunt, laat staan
aanvaarden.
In gelatenheid
draag je de pijn
van dat stille
verdriet.
Zwijgend, berustend
maar vooral
hopend op dat ene
luisterend oor.
Geplaatst in de categorie: verdriet