Vroeger was ik een held..
Zachtjes, stiekem kijk ik naar haar,
heerlijk opgerold ligt ze daar,
gisteren nog bijna kleiner dan haar fles,
Vandaag ligt daar een mooie vrouw van zes.
Ze droomt over poppen, jongens, mannen
eigenlijk weet ik niets van al haar plannen.
Ze ademt zachtjes door haar halfopen mond,
en ik zak langzaam naast haar op de grond.
ik leg mijn hoofd tegen haar buik
koester mij in haar warmte, en ik ruik,
de onvergelijkbare geur van mijn eigen kind,
een genot dat je nergens anders vindt.
Nu ik haar zo zachtjes streel over die mooie wang,
schiet ik zomaar vol, en ben weer bang,
Realiseer me haar, maar ook juist mijn eigen kwetsbaarheid,
want ik heb maar één oudste kleine meid.
Want met de komst van haar lichaam en geest in mijn zorgeloos leven,
is al mijn bravour en heldenmoed verdreven
kwetsbaar ben ik nu, en vaak zo ongerust,
een gevoel dat pas overgaat als zij mij stralend kust.
Ze woelt plots, en opent dan haar ogen blauw,
en vraagt mij slaperig : ‘Papa, waarom huil je nou ?’
Geplaatst in de categorie: kinderen