Zacht sluipt de tijd...
Zacht sluipt de tijd aan me voorbij,
traag en voorzichtig,
om me vooral niet te wekken.
Maar ik hoor de eikenhouten bevloering kraken.
Al weken, maanden,
of misschien onbewust nog langer
Maar toch hou ik me stil,
en sluit me aan bij m’n hart,
die teder schreeuwt:
Hou je dood!
Hou je dood!
Hou je dood!
En vervolgens gniffelt:
We halen een goede grap uit,
met Vadertje Tijd.
Of was ‘t nou mezelf?
Geplaatst in de categorie: emoties