Mijn eigen religie
moe gestreden door eigen religie
scheidt de ziel zich van mijn wezen
construeer ik zo een soort antipathie
wat menig mens zal doen vrezen
blik ik in mijn eigen kathedraal
zie het zwarte aan de macht
beeld dan een vertekend verhaal
zo draai ik mijn rondje in de nacht
kom vanuit de afgrond opgestegen
en dans over grijs gedraaide platen
Zoek het goede tussen oude wegen
Zonder enige roet achter te laten
vind geen einde aan die cirkel
zelfs niet als ik er over praat
zit steeds weer bij die naald knel
komt nooit een einde aan m’n plaat
blijf maar doorgaan zonder stop
tot de naald totaal is versleten
wist ik in godsnaam maar die knop
waardoor ik het kon vergeten
Geplaatst in de categorie: verdriet