Hartenkreten

hartenkreet (nr. 2.123):

duister

Dwalend in het duister,
zag ik het licht
zwichtend
in jouw schaduw.

Een monotone toon,
voortdurend
voortbordurend,
gebaseerd
op mijn gedachten.

Het omhullende kille,
als een vlies,
een zacht membraan,
om mij heen gestrengeld.

Tastend,
naar het bekende.
Op het onbekende,
stotend.

Het einde
onttrekt zich aan het zicht.
De illusie,
hardvochtig uiteengespat...

verwarrende stilte

Duister