Vader
Stoned van de morfine
Geen controle in zijn ogen
Schrik ik van hem,
Daar halfnaakt liggend bij het raam
Mijn lieve zieke vader,
Die mij verwekte
De drager van mijn naam
Wat is hij mager en zo klein
Ineengekropen op dat bed
Waar is die grote vent gebleven
Die vroeger bergen heeft verzet
De aanblik doet zo'n pijn
Bij hem en meer bij mij
Mijn netvlies heeft dit ingebrand
Doodmoegestreden naar de kant
Hij heeft zich erbij neergelegd
Het is erg maar vindt het erger voor ons
Voor mijn moeder om haar achter te laten
Bijna 40 jaar getrouwd, juist nou
Soms heeft hij haar in de gaten
Pakt haar beet en zegt zacht: ik hou van jou
Dan weer lacht hij als een kind
Dat zijn de momenten
Dat heeft hij jaren niet gedaan
Het is zo snel gegaan
Straks is hij er niet meer,
Fysiek verdwenen
Door de dokter opgegeven
Maar ik ben zijn zoon, zijn trots
En stuk van hem gaat door met leven
Inzender: Henk Hoek, 11 maart 2003
Geplaatst in de categorie: overlijden
Zo knap dat je dit hebt geschreven en ook nog in dichtvorm.
ja, je vader leeft voort: jij bent namelkijk een deel van hem.
Prachtig gedicht
Heel prachtig!
sterkte