Dementie

Leven doen ze niet meer
Niet meer zoals vroeger
Verdwaasd lopen ze door de gangen
In hun eigen geest gevangen

Ze zijn altijd aan het zoeken
En ik hoor iemand roepen
Waar is mijn fietsje gebleven
Dat ik van mijn moeder heb gekregen

Ik loop maar door en zeg maar niets
Want ik weet niets van een fiets
Ook kan ik niet zeggen
Ik zal hem wel naar je brengen

Ik zie een man en vrouw op een bankje
Ze zitten dicht tegen elkaar handje, handje
Zij zit helemaal op het randje
Van het hele kleine bankje

Ze lacht naar mij als ik voorbij kom
En terwijl draait ze zich om
Om trots naar hem te kijken
Zonder een centimeter van hem te wijken

Als een volkomen gelukkig mens
Zit hij naast haar zonder een wens
Haar hand in de zijne geklemd
Rustig en ongeremd

Met zijn hoofd naar opzij
Slaapt hij dicht tegen haar dij
Hij moet zijn middag slaapje doen
Alsof hij een baby was net als toen

Dat is al zo lang geleden
Met haar aan zijn zij is hij tevreden
Hij voelt de liefde die zij hem geeft
En daarom is hij blij dat hij nog leeft

Schrijver: Rita de Jonge, 17 maart 2003

ritadejongehome.nl

Dementie

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.0 met 289 stemmen 30.469