Achter je raam...
Je bent zo bang
staat hier al zó lang;
en tijd en regen tikken door.
Waar moet je heen,
zo heel alleen,
De wereld haalt jou steeds naar beneden.
Je zegt: "k moet gaan,
'k wil hier vandaan"
steeds op de vlucht voor:
ach, je weet het zelf niet.
Je voelt je ziek,
zo in paniek,
en diep van binnen schreeuw jij het uit!
Je ziet de wereld als door een raam,
probeert jezelf steeds te verstoppen.
Maar Iemand roept heel zacht jouw naam,
wanneer je alleen je hart hoort kloppen.
Je ziet de regen op je ruit,
Terwijl het leven langs je heen glijdt.
En soms dan wil je er zo maar uit,
maar diep van binnen ben je zo bang.
Je voelt je klein,
van binnen doet het pijn,
van buiten lijk je heel normaal.
Sta je aan de kant,
gewoon als figurant,
in het draaiboek van jouw leven.
Wat moet je doen?
Waar wil je heen gaan?
Zoekt jij een plekje om stil te schuilen?
Je bent kapot,
zit zo op slot.
En zoveel vragen zonder antwoord.
Je ziet daarbuiten voor jouw raam,
de mensen lachen, spelen, zingen.
En op je wang zie ik een traan,
je mist vaak zoveel fijne dingen.
Je kijkt naar buiten door je raam,
en voelt je eenzaam en gevangen.
Maar plotseling hoor je weer jouw naam,
is er toch Iemand die jou kent?
Vergeet je angst maar, kom bij Hem,
al voel je ook alles in je beven.
God ziet je hart, Hij kent je stem,
en wil je echte vrede geven.
Kom maar bij Hem...
Geplaatst in de categorie: eenzaamheid