Het Dal
De randen zijn zwart
de zon staat laag
mijn hart is vol smart
zorgen tot aan mijn kraag
Het licht raakt de bodem niet
het binnenste wordt niet belicht
het is niet vreugde wat men ziet
het is iemand die zwoegt en zwicht
Om te komen uit de diepte
zichzelf zoekende
te kijken op de paden die hij liep
al vloekende
Hij moet zichzelf vinden
hij moet weten waarvoor hij staat
en zich niet laten verslinden
welk pad hij ook gaat
Zal ooit de winter voor de lente zwichten
zal ooit de zon hoog genoeg staan
om de bodem te belichten
om verder te kunnen gaan
Geplaatst in de categorie: emoties