Hartenkreten

hartenkreet (nr. 2.817):

wat sta je daar

wat sta je daar te lachen
eenzaam in het landschap
alsof er nog een trein passeren moet
die jou van strepen licht voorziet

je staat alvast te wuiven
stel dat je wordt ontdekt
als riet aan eenzaam water
dat buigt voor een publiek

soms loop ik 's avonds over straat
nog net voor sluitingstijd op tijd
alsof er steeds iets eerst nog af moet zijn
voordat ik zelf een grens bereik

en om het huis daar speelt dat kind
al is zijn knie geschaafd
voor god of kapitein ter zee
een zelfverzonnen overwinnaar

waarom steeds weer dit willen
doen alsof het passen moet
de knieën stram
van half niet opgestaan

dit herhalende verlangen
achteraan in rijen
wachtenden
gesloten in de file vast?

even rusten even
liggen tussen het riet
dan wou ik dat ik niets meer nodig had
slechts kijken mocht
omhoog