Hartenkreten

hartenkreet (nr. 2.847):

De boom

Nog een klein stukje verder en daar moet hij staan.
De boom waar ik nog vaak naar heb verlangd.
Een oude eik, met weelderig bladerendek,
immens dikke stam met mooi gevormde dikke takken.

Oh, wat hebben we daar vroeger lol mee gehad.
We zijn er in geklommen,
we zijn eruit gevallen.

Er hing een schommel,
een touw met een plankje.
Ik ging nog hoger dan de boom zelf,
zo voelde het tenminste.

Je kon je geweldig verstoppen tussen de bladeren.
En had ik het moeilijk, dan vond ik er de rust.
Ik heb eronder geschuild voor de regen.
Het was mijn parasol voor de zon.
Boom, oh heerlijke boom,
snel zal ik je weerzien.

Weg,...
Op deze plek stond de boom toen,
nu is er alleen maar een groot zwart gat.
Omgewaaid, of omgezaagd,
ziek geworden of gestorven.

Maar ook al is die boom er niet meer,
Ik zal hem nog altijd in gedachten houden.
Zoals hij was, niet zoals het nu is.
Wat heerlijk om te weten, niet te hoeven vergeten.