Houten Pyama
Hij ligt daar, in zijn houten pyama
In zijn gekromde vingers een rozenkrans
Zijn lippen strak op elkaar geknepen
Bewegingloos, zo lijkt het althans...
Hij is gegaan, zijn lichaam achterlatend
voor ons, om hem nog even te zien
Maar, als hij had geweten...
Zou hij nu zeggen: huil niet, ik heb het licht gezien...
Hij ligt daar, strak, in zijn pyama
Ik kan niet geloven dat hij dit was...
Nooit meer lachen,ook niet huilen...
Daar ligt hij, als een lampenglas.
Rust in vrede, fluister ik zachtjes
Jouw strijd hier is voorbij
maar, het is niet afgelopen met de dood
Dat zei je altijd tegen mij...
Moge de engelen je dragen
naar de plek waar vrede heerst
Toen heb ik je achtergelaten...
in mijn hart huilde ik, onbeheerst...
Inzender: J.Hoogendam, 5 mei 2003
Geplaatst in de categorie: overlijden
Origineel geschreven. Prachtig!
Echt vol emotie en ik denk dat veel mensen, waaronder ik, dit zo ervaren zoals jij dit hebt geschreven.