gevangenis van verdriet
Ik zit vast in een gevangenis van pijn
een plaats gevoed door angst en verdriet
waar het goede verdreven is, een braakliggend terrein
alleen in mijn hoofd heerst de stilte nog niet
Onhoorbare kreten galmen eindeloos na
de zon vervaagt, kleuren verbleken
rondom is de diepte, overal waar ik ga
de herinnering is mijn eeuwig litteken
Gezocht en verloren waarom ik ooit begon
vind het evenwicht, blijf staan zonder te bewegen
overal de stralende warmte van de zon
ik sta doodstil in de ijskoude regen
Vraag je je soms af waaraan ik dit verdien
mijn enige misstap was jou te graag zien.
Geplaatst in de categorie: liefde