Hartenkreten

hartenkreet (nr. 3.305):

ergens

Een bol, alleen aan de hemel.
Niets dan niets en geheel leemte
omringt haar wezen. Stralenlicht,
weerkaatste zonnewind, schitterend.
Maar alleen, het enige bezoek een
afgedwaald stuk steen, ijs en puin.
Het bezoek klopt aan en laat een rode
blos achter, een lieve kus, een keer
in de duizend jaar.
Ze draaid om haar as en toont al haar
geschenken, plooien die haar oppervlakkig
krenken. De zon komt op, een nieuwe
dag breekt aan.