Smeekbede
Haar ogen lijken stil te vragen, laat me los,
laat me toch gaan.
De pijn is teveel om alleen te dragen,
toe laat me, help me, blijf daar niet zo staan.
Red haar van dit nutteloze gevecht, ze is 't
zo verschrikkelijk moe,
ze smeekt je, alsjeblieft, toe,
laat me gaan, laat me vrij ik wil dit niet meer,
ben 't zo moe.
't Knokken tegen het onherroepelijke, wat toch
komen zal,
en wanneer en wie is degene die dat bepalen zal?
Wie kan zeggen wat ze voelt, wie weet hoeveel
ze lijdt, toe nou laat haar dan toch gaan, 't
is nu toch wel haar tijd?
Oeverloos hoeft lijden toch niet te duren er
mag wel een eind aan komen, toch?
Maar hoelang God, hoelang, laat u haar lijden
nog?
Ze smeekt u, heb toch mededogen, met mensen
zoals mij,
en haal me weg van deez' aard.
Want op deze 'manier' te moeten leven, is
mensonterend en dus niks meer waard.
Verbitterd klaagt zij in haar bed, waar is Hij,
als je hem nodig hebt, ik sterf van de pijn,
ik wil niet meer, o kom me halen, alsjeblieft,
o, Heer.
Als u niet wilt dat ze nog gaat haten,
doe dan wat aan dit bestaan en roep haar ziel
wat eerder naar boven.
Laat haar van deze aarde waardig gaan, zodat ze
tot het laatste blijft geloven?!
Geplaatst in de categorie: religie