hoog en laag
Ik heb je op een plaats gebracht bij velden
waar het licht niet plat is en de stilte wit
door alle winters bloeit alsof er nooit
een eind komt aan de sneeuw.
Ik heb je op een plaats gebracht waar zomers
oeverloos van groen en weelde bootjes varen
laten op geluk dat in de poldervaarten
drijft, een seizoen lang.
Op elke plek die ik je toonde, zei je:
ja, maar aarzelend, zei je: ik ken
de wereld hier geloof ik ken
de tuin een oude naam ik weet
het vaag van toen het nog
van weinig woorden was:
een vrucht, een hof, bedrog,
een slang, een engel met een zwaard.
Toen sloeg mijn landschap om
zijn eigen as: zomer en winter
raakten uit balans.
En het geluk vluchtte, een zieke kraai,
zwart, kreupelig, verwaaid.
Zie ook: https://tjootje.auteursblog.nl
Schrijver: Theo van de Wetering, 29 juni 2003
Geplaatst in de categorie: liefde