Herboren,

Twee blauwe duiven
hangen aan de morgenzon.
Op gouden wielen rijdt de dag.
Ik hoor de klaarheid
van haar kinderlijke lach.
Over het water
van een kristallijne bron.
Want zij
is opgestaan en rank omkleed.
Met klank van stoffen,
Jong van nieuwe tinten.
Waardoor een kuise kleur
haar lichaam omspint.
En het is,
Of zij in onschuld nooit misdeed.
Zij komt naar mij,
Bedeesd met open ogen.
Kun je vergeven nu ze rein wil zijn?
Kun je beminnen,
Die steeds blij willen zijn?
Zij heeft je in haar liefde
immers nooit bedrogen!
Alleen de liefde kan zo dwaas zijn.

Schrijver: petra spronck, 30 juni 2003

snoepmeisjuhhotmail.com

Herboren

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 28 stemmen 3.419