Zijn naam was Mesach...
Oh, zo teer en breekbaar
lag hij bij haar op het bed
Net zolang als zij het wilde
was hij bij haar neergelegd
Oh wat was zij aan het wenen
aaide zacht steeds met haar hand
over haar doodgeboren kindje
waar zij zo mee was verwant
Nooit heb ik iemand zo zien huilen
Nooit zoveel tranen zag ik ooit
Zo ín en ín wanhopig
Dit verdriet... zo zag ik het nooit
Het manneke lag tussen haar benen
hij was nog veel te klein
Zij kon het niet bevatten
hij leek van porcelijn...
De vader droeg het kleinste kistje
van 40 centimeter klein
We zijn hem gaan begraven
Wat achterbleef was pijn...
Wij konden haar niet troosten
de wond was nog zo vers
maar'k gaf haar mijn arm en ook een kus
Ze was tenslotte, mijn jongste zus...
Inzender: j.h., 3 juli 2003
Geplaatst in de categorie: afscheid