Proost.

Teder, pakt hij het op,
houdt het vast als was
het een pasgeboren kind.
Z'n handen passen
eromheen,
of ze voor elkaar
geschapen zijn.

Of hij er aan toe was,
dat weet geen mens,
maar vanaf dat ie
thuiskwam, had ie
maar één wens.
Die brulde hij door het
huis.
Geef me nou toch koffie
anders ben ik geen méns!

Nou zit hij daar stil te
genieten van z'n welverdiende
bakkie troost.
Koestert de beker, kijkt me
over de rand aan en zegt
timide PROOST!

Schrijver: an terlouw, 4 juli 2003

an.terlouwicloud.com

Koffie

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.8 met 14 stemmen 2.657