Hartenkreten

hartenkreet (nr. 4.139):

Een schreeuw verkracht de stilte

een schreeuw verkracht de stilte
rauw gekrijs stampt de rust in elkaar

een spreeuw richt zijn kop op
blinkende oogjes weerspiegelen de droefheid
van wat verborgen moet blijven

tijd hangt aan de noodrem
alle gevoel is even gestorven
om daarna te verrijzen
krachtiger dan ooit tevoren

de broeierige lucht zindert nog na
trilt van genot
een eerste druppel zoekt zijn weg
naar de aarde, even aarzeling
dan spat hij duizendvoudig uiteen

ze kijkt naar buiten, en met wazige blik
mijmert ze dat haar liefde nog een wolk was:
zweverig en onbegrijpbaar

en Hij slaat opnieuw