Wilgendood

Treurwilg
die dor je bladeren laat hangen
in een gure najaarsstorm
de regen kletst je op de wangen
zo grauw gerimpeld
ouderdom speelt je nu parten
doet je wankelen op je stam
die stukgereten steunt van binnen
op je wortels, maar je kan
die woeste windvlaag niet verdragen
die je gierend in de haren vliegt
en niet meer lost, je snakt naar adem
verdrinkt en alles ziet wazig
het breekt, je hoort je knoken kraken
je levensdraad knapt middendoor
en doods
lig je dan, godverlaten, aan de oever van die sloot
waar je jarenlang ontwaakte
en de ochtenddauw je raakte
en éénieder die je ooit zag stralen,
heel zeker wist
die treurwilg ginder,
die treurt nooit.

dood verdriet eenzaamheid

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 2 stemmen 512