Het Vrouwtje is Dood...
Het was zo'n vreselijk lief vrouwtje
Liep met haar man steeds hand-in hand
Hij was wel wat jaartjes jonger
en een kanjer, zo charmant
Altijd lachte ze zo vriend'lijk,
Altijd gaf ze je een zoen
Altijd ook een donkere bril op,
en, zó verliefd op "haar kampioen"
Plotseling was ze heel anders
Plotseling kende ze je niet meer
Plotseling een wit, bleek bekkie,
helemaal de weg kwijt, en dat deed zeer
De laatste keer dat 'k haar zag lopen
liep ze met haar neus zowat op de grond
Krom en oud, voorover-gebogen...
Ze keek, alsof je niet meer bestond...
Is niet best he,? zei ik tegen haar partner
en hij schudde triest zijn hoofd...
Pas vandaag hoorde ik vertellen,
Dat 'het kaarsje,' is gedooft...
Inzender: j.h., 8 augustus 2003
Geplaatst in de categorie: overlijden
goed verwoorden. Een aangrijpend gedicht. Een negen van mij.