Hartenkreten

hartenkreet (nr. 4.857):

Bedding

De zachte traan op je wang
zo teer en zuiver van aard
Ik kus haar weg
en sla mijn armen om je heen

Je lijf begint te schokken
de maat van een triest refrein
Een sein van tranen
doorweekt mijn rode trui

Mijn lijf begint te trillen
het epicentrum blijkt mijn hart
De scheuren in mijn ziel
vergroten hun terrein

Jouw nagels prikken in mijn rug
Ze doen me pijn, maar toch ook niet
De pijn aan de binnenkant overheerst,
doet al het andere leed verdwijnen

Ik sluit mijn ogen en versterk mijn greep
jij klampt je wanhopig aan me vast
De rivier verandert langzaam in een stroom
om uiteindelijk volledig op te drogen

Uitgeput en dodelijk vermoeid
verslapt ons beider greep
En waar eens de tranen vloeiden
is nu alleen hun bedding zichtbaar