nooit meer haar lach

zal het missen ooit verdwijnen,
zal de zon ooit weer schijnen?
zal het zonder haar ontwaken,
mij ooit minder kunnen raken?

Nooit meer een kus,nooit meer haar lach,
alles gaat terug naar die ene dag.
Als verdoofd probeer ik te accepteren,
dat ik het zonder haar moet proberen.

Ik sleep me elke dag voort,
denkend aan elk klein woord,
wat zij tegen mij heeft gezegd,
de ruzie's die we hebben bijgelegd.

Die lieve gebaren, onverwacht,
de bloemen die zij voor mij meebracht.
De kleine dingen die haar zo konden storen,
de tranen, die ze had om iets wat ze had verloren.

Wat zou ik ze graag nog eens horen,
hoe kan ik doorgaan zonder haar.
Hoe moet het verder,zonder haar stem,
ik zie en hoor haar telkens weer.

Het gemis wordt niet minder,
na zoveel jaren alleen maar meer.
Ik voel mij soms gebroken en verscheurd,
mensen zeggen: je hebt genoeg getreurd.

Maar hoe kunnen ze weten van het verdriet,
het ongeloof dat ik haar nooit meer zie.
Zolang zij in m'n hart zal zijn,
zal vreugde vermengd zijn met pijn.

etend dat ik door moet gaan,
met in mijn ziel altijd een traan.
De liefde die ik bij haar vond,
is nu een litteken,een diepe wond.

Maar het vertrouwen dat zij mij heeft gegeven,
maakt dat ik nu doorga met mijn leven.
En al ben ik haar in dit leven dan echt kwijt,
haar herinneringen en liefde leven,
in mij voort voor altijd.....

Schrijver: griet, 24 augustus 2003

misslapassionhotmail.com

haar lach

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 26 stemmen 2.464