Hartenkreten

hartenkreet (nr. 4.968):

Mijn moeder

Door een waas van tranen,
Kijk ik naar je gezicht.
Dat even oplicht,
Als je mijn stem herkent.
Ik streel je hand,
Kus zachtjes je wang.

Je leeft allang niet meer in deze wereld,
Allang niet meer in deze tijd.
Ik wil je nog zoveel vertellen,
En ook hoe het me spijt.
Dat ik niet vaker op bezoek kom,
Want ik woon toch echt dichtbij.

Ik kan toch moeilijk gaan vertellen,
Dat ikzelf geveld ben door ziekte.
En niet meer de deur uit kom.
Ik zou zo graag nog een keer horen,
Dat je van me houdt.
Maar je zit alweer mijlen ver weg.
Je blik weer leeg en koud.
Dag mam, ik moet gaan.
En ik voel alweer een traan...