Hartenkreten

hartenkreet (nr. 5.159):

Geen geheimen meer

De wind laat oud stof opwaaien,
maar ik, ik ben doof, ik ben blind.
Ik zie alleen wat ik graag wil zien.

Ik laat oud vuur in mij oplaaien,
ik ga weer terug, ben weer kind,
ik ben weer even negen of tien.

Geen geheimen meer, geen leugen,
eventjes niet meer willen deugen,
laat me fantaseren, laat me dromen.
Laat vroeger weer tot mij komen …

Noem me maar gek, onvolwassen,
zeg me dat ik beter kan oppassen.
Dat ik aan mijn status moet denken,
en beter geen mensen kan krenken.

Maar ik stop m’n kop in het zand,
ik wil niets weten van het heden,
ik wil niets weten van oud en wijs.

En even is er niets aan de hand,
want ik leef nú, in het verleden,
m’n haar is opeens niet meer grijs.

Geen geheimen meer, geen leugen,
eventjes niet meer willen deugen,
laat me fantaseren, laat me dromen.
Laat vroeger weer tot mij komen …

Noem me maar gek, onvolwassen,
zeg me dat ik beter kan oppassen.
Dat ik aan mijn status moet denken,
en beter geen mensen kan krenken.

Zal ik ooit weer eens ontwaken,
en de waarheid onder ogen zien?
Leren leven met de harde realiteit?

En iets van mijn leven maken,
niet meer dat kind van tien,
maar de weg weer eens kwijt?

Weer al die geheimen en de leugen,
het heilige moeten, het moeten deugen.
Geen fantasie meer, niet meer dromen,
maar de toekomst tot me laten komen.

Misschien wel gek en onvolwassen,
zal ik geld verdienen en oppassen,
aan mijn werk en aan status denken.
En steeds opnieuw mensen krenken.