Hartenkreten

hartenkreet (nr. 5.262):

De laatste trein

De klok van het station,
zij tikt nog rustig door.
En daar op het perron,
staat ze te staren naar het spoor.
Een traan stroomt over haar wangen,
haar blik vol verlangen,
kust ze hem voor de laatste keer.
En vraagt zich af:
wanneer zie ik hem weer.
Haar schouders ineen gedoken,
zo loopt ze naar huis.
Van alles is ze verstoken,
eenzaamheid wacht haar thuis.
In de verte nog dendert de trein,
en de klok tikt maar door.
wetend dat ze eenzaam zal zijn,
verlaat ze als laatste het spoor.