Ik ben ...
Ik ben wie ik ben,
geen hoop, geen verwachten.
Ik sta middenin,
geen troost, wel minachten.
Een ruimte vol strijd,
een mens zonder eenheid,
een misleiden en vernederen,
een gevecht, geen waarderen.
Een zacht smeken,
krachten die ontbreken.
Een stilte is reeds begonnen,
een stem gaat het begeven.
Ik ben nog steeds wie ik was.
Jaren worden onzichtbaar,
stervend en levend.
Mijn stem schrijft
een eeuwige schaduw
in de dagen van het heden.
Geplaatst in de categorie: verdriet