Een schreeuw
zwaar en beklemmend
hangt het verdriet,
zo ver weggestopt,
in de kleur van mijn ogen
je krijgt een plaatsje
op de schouw,
je wordt een foto,
ik kan je niet meer horen
elke dag sterf je nog steeds
in mijn bijzijn,
in elke stilte maak ik ruimte
voor jouw herinnering,
ik ben je verloren
ik glijd af in een leegte
en dreig te stikken
in dat onbestemde, lege gevoel,
een gemis, dat ik niet kan doorbreken,
een schreeuw, die de stilte niet kan verwoorden
je dood is in mijn leven verweven,
ik moet mijn eigen grenzen passeren,
het is een balanceren
tussen leven en dood
letters worden door de tijd gewist,
ik spreek je naam uit, een vretend gemis,
de nacht verbergt mijn wanhoop
in elk verloren woord
Geplaatst in de categorie: verdriet