dementie
Opgesloten in eenzaamheid,
vervlogen herinneringen,
vergeelde foto's.
Een verdwaalde traan
volgt de lijnen
op haar gezicht.
Met een zucht
die haar hele leven beslaat
kijkt ze in de stoffige kamer.
Het klokje aan de wand
vertelt haar grijnzend
dat ze weer niet zijn gekomen.
Langzaam,
met door reuma aangestaste passen,
loopt ze de gang door,
kamer 210.
Haar man.
haar steun,
haar rots in de branding.
Ze komt de kamer binnen,
went aan de muffe verdorde geur.
Daar zit hij dan,
haar man,
haar steun,
haar rots in de branding,
Nu
niet meer dan een plant,
een herinnering
die hij zelf vergeten is...
Geplaatst in de categorie: eenzaamheid