Ondraaglijk
Ik trek me terug in de duisternis,
waar eenzaamheid en verdriet mogen bestaan.
Ik ben mijn houvast in het verleden kwijtgeraakt,
durf mijn kinderjaren niet herinneren.
Op de rand van gisteren en vandaag
bouw ik een leven op een berg van tranen,
eigenaar van mijn bestaan.
Ik vul mijn dagen, in de luwte van mijn pijn,
met sprookjes en geheimen
en dring verwrongen beelden
langs zwervende paden, in mijn lijf.
De stilte wordt ondraaglijk.
Ik kijk om de hoek van morgen,
mijn handen vol verlangen.
Geplaatst in de categorie: verdriet
ondraaglijk 4.0 met 7 stemmen 
714
714
Geef je reactie op deze inzending: